“ifade”nin en belirleyici uzvudur bana kalırsa gözler. masumiyet olur bazen sessizce akıp giden bir ırmaktır o, ta içinize kadar ulasan. yüreğinizi sızlatır, nedenini bilmezsiniz… haşindir bazen, hışmın en doğru anlamıdır gördüğünüz. hiçbir söze ihtiyaç duymadan, muhtaç olmadan haykırır iştiyakını.

gerçekten gördüm mü onu bilmiyorum. daha doğrusu gördüğüm “gerçek” miydi onu bilmiyorum. sinirli idi desem hafif kalır izah etmek için. zuhr eden bir bedendi sadece diyebilirdik eğer o bakışları söküp atabilse idik O’ndan. nasıl anladığımı bilmiyorum ama anlık bir kızgınlık değildi gözlerindeki. geçmiş ve gelecekle idi derdi. süregelen bir şey olmasa kızgınlığı, bir an olsun giderdi gözlerinden o ifade. ama artık öyle bakıyordu. bu bakış onda “hal” olmuştu. şimşekler çakıyordu kirpiklerinin arasından.