İçine dönüp baktığında gördüğü şeyi beğenmedi… Önce yüzü ekşidi, sonradan kalbi buruldu… o anda kafasında bir soru belirdi; NASIL

İçinde görüp beğenmediği katran karası bu şeyin nasıl damıtıldığını anlamaya çalıştı. En nihayetinde duygu dünyasını şekillendiren kalbinin nasıl olup da duygularını katı bir maddeye dönüştürdüğünü düşündü. Ama hiddetli idi! Bu düşünce onu sinirlendirdikçe sinirlendirdi! Hakim olamadığı sinir nefrete dönüştü, bu duyguları o kadar yoğun hissetti ki bu yoğunluktaki duyguları katı bir maddeye yani içinde gördüğü o katrana dönüşmeye başladı. Bu katran tüm vücudunu kaplamaya başladı. En başta sadece içinde olduğu için göremediği bu katran karası cismin “NASIL” oluştuğunu gördü. Kin, nefret, kıskançlık gibi düşüncelerin NASIL katrana dönüştüğünü öğrenmişti ama NASIL’da kalıp NEDEN’e geçemediği için, bu katranın kalbinde NEDEN oluştuğunu hiç bilemedi…

Kalp ölürse geride kalan cismaniliğin bir kıymeti yoktur! Kalp ölürse savaş çığlığı da atarsınız, katletmek de garip gelmez, insanların sıkıntılarını kendi çıkarlarınız doğrultusunda da değerlendirirsiniz, işinize gelmeyen acıları da yok sayarsanız, vicdanınız kendisi saran katran nedeni ile sesini duyuramaz siz de ölümleri istatistik, parçalanmış bedenleri fotoğraf falan diye de nitelendirirsiniz… hatta gazetede yere yatırılmış ölü çocukları görseniz spor sayfasına hızlı bir geçiş yaparsınız… ama parmağınıza kıymık batsa o cismaniyet size çığlıklar attırır da ortalığı birbirine katarsınız…

Kalp öldü ise utanmazsınız…

Kalp öldü ise hayvansınız!!!