-gitmesen olmaz mı? dedi
-gitmezsem olamam, dedim…
-ne demek istedin? dedi
-orada kendim olurum, burada ancak başka birşey olarak kalabilirim, dedim
-gidip kendini mi bulacaksın? dedi
-burada başkasında mı kaybolayım? dedim

-Saçmalama, dedi
-Ye ne yapayım? dedim
-Düşün biraz, dedi
-Düş’lüyorum o da olur mu? dedim
-İşin gücün zevzeklik, dedi
-Alametifarikamdır, dedim
-Hiç ciddi olamaz mısın? dedi
-Senden sıra gelmiyor ki, dedim..

-O ne? dedim.
-Arttırılmış gerçeklik uygulaması, dedi.
-Gerçekliği arttırırsan o gerçek olmaktan çıkar, dedim.
-Muhabbetin de hiç çekilmiyor, dedi.

-Kim olduğunu hatırla, dedi.
-Hatırlamaya yetecek kadar birlikte vakit geçirmedik, dedim.

-Bu yol nereye gider? dedi
-Yollar bir yere gitmez, insanlar yollardan gider, dedim
-Bu yoldan gitsem sonu nereye varır? dedi
-Sonunu bildiğin bir yola girmeye ne hacet, dedim
-Yolumu mu kaybedeyim? dedi
-Yolunu buldun mu ki? dedim

-Eğer kalbini kırdı isem özür dilerim, dedi
-Bu özrünle kalbimi çok kırdın, dedim.
-Ama ben iyi bir şey söylemeye çabalıyordum, dedi
-İyi bir şey senin ağzından ancak özel bir çaba ile çıkabilir zaten, dedim.
-Özür dilediğime pişman ettin, dedi
-Pişman olduğun için de özür dilemelisin, dedim.
-Sen bu özrü istiyor musun? dedi
-Sen bu “özür” ile yaşıyorsun, dedim…
-Sustu, bir şey demedi
-En zararsız hali idi…