İnsanlar iki nokta arasındaki en kısa mesafeyi “doğru” sandı. Hatta bunu bir tane sandı. Sonra bir “doğru”nun aslında “eğri” de olabileceği anlaşıldı. Dünyanın iki kutbunda birer nokta olsa bunları birleştiren en kısa mesafe doğru değil eğri oluyordu mesela ve bunlardan sonsuz tane çizilebiliyordu.
Doğru bildiklerinizden eğri olan, yada sizin eğri sandığınız doğrular var mı acaba? Durup, düşünecek miyiz? Gerçekten “düşünmeye” niyetimiz varsa muhakkak önce “durmamız” gerekiyor.
Yaşantılarımızın sahip olduğu bu hız normal değil. Hızlı olarak güne daha çok şey sığdıramıyoruz, sadece günü daha hızlı yaşayıp daha hızlı geçmesine sebep oluyoruz, olan sadece bu.
Bu statla ilgili hikayeler dinledik abilerimizden. “Sağ – sol kavgası ile sokaklar çalkanırken aynı renklere gönül vermiş bir devrimci ile bir ülkücü atılan gol sonrası birbine sarılıp sonra hemen kime sarıldıklarını fark edip ayrılırlardı..” gibi hikayeler. Benim hikayem bu kadar kitlesel değil, bir baba ile oğlu arasında. Bizi yetiştiren nesil “babanın yanında çocuk sevilmez” düsturu ile büyütülmüş, büyükleri yanında çocuklarını kucağına dahi almayan ve çocukları ile ilişkilerinde de belli bir mesafeyi hep korumuş (tercihen değilse bile görgü icabı) ve nerede ise çocuklarını onlar uyurken öpüp sevmiş bir nesildi. Bu nesilden bir baba ile bu babanın büyük oğlu birbirlerine sevgilerini dile getirmedikleri gibi sevgi temelli temasları sadece el öpmek ve sonrasındaki kucaklaşma ile sınırlamışlardı. Bu kucaklaşma bir sarılmaya meyl etse de ritüelin parçası olup kucaklaşma ile sınırlanmıştı.